موسی
آن کوهِ لال
از ارتفاعِ خود فرو افتاد
و بر مساحتِ خود افزود:
پس آنگاه
گندم شد، نان شد
در خود وزید و به خویش درغلطید.
گفت یارب! گره از من بگشای
زیرا زبانِ او، مثلِ خوشه‌ی گندم
تا خورده‌بود و دو نیم بود:
نیمی باد و نیمی باران.
***
موسی درخششِ سنگ است
موسی تندیسِ خداست
و زبانِ او به زلال ماه می‌رود:
زلال همچون لال، همچون لاله.
درباره این سایت